WOENSDAG 12 FEBRUARI 2025
Afgelopen zaterdag was het weer eens zover dat ik mocht verjaren. Ik heb geen probleem met ouder worden, maar ik heb al jaren een hekel aan het vieren van verjaardagen en dan vooral die van mijzelf.
Gelukkig heb ik een echtgenoot die er hetzelfde over denkt en had hij een dagje samen uit gepland. Vanwege het koude weer werd het een binnenactiviteit.
We houden allebei van winkelen en nadat we uitgebreid hadden ontbeten zijn we richting België vertrokken, naar Shoppingcentrum Wijnechem om precies te zijn.
We namen de "toeristische" route, waarbij we de snelweg meden. Het was een ontspannen autorit van bijna anderhalf uur. Ik vind het wel gezellig om door dorpjes te rijden en de omgeving en huizen te bekijken.
We passeerden ook nog onze vorige woonplaats en daarbij kreeg ik toch wel even een knoop in mijn maag. Het was de eerste keer na de verhuizing, zes jaar geleden, dat ik hier langs kwam.
En ik heb niet bepaald de leukste herinneringen aan deze plek overgehouden. De tien jaar dat we hier hebben gewoond, heb ik constant last van heimwee gehad, is Laurence lange tijd erg ziek geweest en gingen de kinderen beiden op jonge leeftijd de deur uit. Ik wil het niet dramatiseren, maar het is een zwarte periode uit mijn leven en ik ben dus blij dat ik weer een aantal jaren in Nederland woon. Al verder rijdend verdween het nare gevoel gelukkig snel.
Eenmaal op de bestemming aangekomen vonden we al snel een parkeerplaats bij één van de ingangen. Het parkeren is hier trouwens nog steeds gratis. En natuurlijk was het daarna eerst tijd voor koffie met iets lekkers erbij. We hielden het bescheiden met twee verschillende plakken cake, waar we allebei de helft van namen, zodat we niet hoefden te kiezen.
Het winkelcentrum bevat twee lagen met winkels en er is een speciale gang waar een aantal leuke restaurantjes zitten. Nadat we een tijdje gewinkeld hadden, was het tijd voor de lunch en we gingen op zoek naar één van onze favoriete restaurantjes aldaar, namelijk Café Centraal. Overal zat het bij de eetgelegenheden erg vol en dat was hier ook het geval, maar we kregen toch al snel een eetplek aangewezen. Aangezien ik in een rolstoel zit, want ik kan niet lang lopen, maakte de ober die ons bediende extra ruimte door een paar stoelen weg te halen, zodat ik makkelijk aan kon schuiven en we beiden comfortabel veel ruimte hadden om te eten, want we kregen een tafel die eigenlijk voor vier personen bedoeld was.
Laurence nam een kipsandwich, die groter was dan hij had verwacht en mijn keus viel op toast met gebakken champignons, met look, zoals de Belgen dat noemen en naturlijk namen we er ook wat te drinken bij. Deze lunch, vulde zo erg, dat we 's avonds niet meer hoefden te eten.
De rest van de middag brachten we verder winkelend door, waarbij ik nog extra verwend werd met een nieuwe tas. Ik had al eerder in de week een nieuwe pannenset gehad, omdat ik steeds meer plezier in koken krijg en zo gezond mogelijk eten op tafel wil zetten. Mijn nieuwe pannen zijn dan ook PFAS vrij en ik ben er heel blij mee. Maar Laurence wilde mij toch ook nog een persoonlijk cadeautje geven en de keus viel dus op een tas in een kleur en model, die ik nog niet had.
Tot slot nuttigden we nog een heerlijk ijsje met een ijsthee erbij voordat we, via dezelfde route, weer huiswaarts keerden. Eenmaal thuis heb ik me op de bank geinstalleerd, lekker warm onder een plaid, met een kop thee en voor de televisie om nog even te ontspannen. Ik weet niet hoe het is om je "echt jarig" te voelen, maar ik keek wel terug op een heerlijke dag. Benieuwd wat het volgend jaar wordt want dan mag ik zeventig kaarsjes uitblazen.
MARIAN
Reactie plaatsen
Reacties